مقایسه روش های حرکت درمانی و الکتروتراپی در مهارت درشت دست بیماران همی پلژی مزمن ناشی از سکته مغزی

مقدمه و اهداف اختلال مهارت دست از شایعترین عوارض همی­پلژی ناشی از سکته مغزی در بزرگسالان می­باشد و نقصان آن باعث اختلال در فعالیت­های روزمره زندگی می­گردد. لذا  پژوهش حاضر با هدف مقایسه دو روش توانبخشی حرکت­درمانی و الکتروتراپی در مهارت دست بیماران انجام شد. مواد و روش­ها در مطالعه حاضر کارآزمایی بالینی دو گروهی از نوع قبل و بعد، 16 بیمار همی­پلژی ناشی از سکته مغزی در مرحله 4 به بالای بهبودی برانستروم واجد شرایط به روش نمونه­گیری غیراحتمالی در دو گروه تحت درمان قرار گرفتند. مداخله گروه اول به روش حرکت­درمانی و گروه دوم تحریکات الکتریکی فانکشنال به مدت 36 جلسه در هر یک انجام گردید. ارزیابی مهارت درشت دست بیماران در هر گروه با ابزار مینه سوتا، در سه جلسه اول و 18 و 36 درمان انجام گرفت. در تحلیل داده­ها آزمون شاپیروویلک، آزمون تی زوجی و ضریب همبستگی پیرسون انجام شد. یافته­ها یافته­ها نشان داد میانگین نمره­های مهارت درشت دست بیماران در گروه حرکت­درمانی بین قبل و بعد درمان در هر سه حالت؛ قبل با جلسه 18 و جلسه 18 با جلسه 36 و نیز قبل با جلسه 36 بعد از مداخله تفاوت معناداری داشتند (0001/0>P)، اما در گروه الکتروتراپی تنها در دو حالت؛ قبل با جلسه 18 (002/0>P) و جلسه 18 با جلسه 36 بعد از مداخله (001/0>P) تفاوت معناداری داشتند. نتیجه­ گیری نتایج نشان داد که در روش حرکت­درمانی روند میانگین مهارت درشت دست سیر صعودی داشت و معنادار بودن نتایج درمان با افزایش تعداد جلسات درمانی امیدواری به بهبودی را افزایش می­داد، اما در روش الکتروتراپی بهبودی تا اواسط جلسه نتایج خوبی داشته، ولی تداوم آن سیر نزولی در پی داشت.